12. Oordelen

Niets is zo mens eigen als oordelen. Wat we ook horen over een ander of het nu positief of negatief

is, we vinden er altijd wel wat van. Ik maak me hier zelf ook schuldig aan (ook al probeer ik dit niet te

doen). In de 17 jaar dat ik weet dat ik MS heb zijn er al heel wat (voor)oordelen op mijn pad

gekomen. Van een buurvrouw die het onterecht vond dat ik een uitkering kreeg want ze merkte er

toch niks van dat ik ziek was, tot een familielid die me verteld dat ik (nu ik 100% afgekeurd ben) niet

meer meedoe in de maatschappij. Ik heb de meeste wel voor mijn kiezen gehad. Het is nooit leuk om

te horen, zeg maar gerust k*t. En of diegene die dat zegt het nu daadwerkelijk zo slecht bedoelt is

nog maar de vraag. Het kwam in een periode waarin ik zelf niet goed in mijn vel zat vaak heel erg

hard aan. Ik vond het in ieder geval heel lastig om er mee om te gaan. Even buiten beschouwing

latend of dat wat ze zeggen klopt of niet. Er zijn wel meer oordelen die voorbij zijn gekomen.

Iedereen heeft het waarschijnlijk wel eens meegemaakt dat iemand een (voor)oordeel over jou of

over iets wat je gedaan hebt heeft.

Zo herinner ik me nog een keertje dat ik op bezoek ging bij mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder

was jarig. Mijn man ging niet mee, aangezien hij een verplichting had die hij niet kon afzeggen. Mijn

schoonbroer en schoonzus waren er ook, we zaten gezellig buiten en het gesprek kwam snel op de

laatste gebeurtenis en wel over het feit dat ik 100% ben afgekeurd. Ik leg uit dat ik natuurlijk wist dat

dit eraan zat te komen en dat ik het daar best wel moeilijk mee had. Dit is weer zo’n confronterend

moment. Waarop mijn schoonbroer doodleuk de opmerking maakt “dat snap ik wel, want nu doe je

helemaal niet meer mee in de maatschappij “. Ik wilde spontaan in huilen uitbarsten van woede en

verdriet. WAT???!!! Blijkbaar straalt dit van mijn gezicht want mijn schoonmoeder probeert de

situatie te sussen door snel van gespreksonderwerp te veranderen. Op dat moment probeer ik

mezelf weer te kalmeren, drink snel m’n drinken op en zeg dat het tijd wordt dat ik weer naar huis

ga. Ik zeg nog netjes gedag tegen iedereen en maak dat ik in de auto kom. Ik voel me door deze

opmerking tot in mijn ziel gekrenkt. Ik had al niet veel zelfvertrouwen op dat moment en voelde me

al helemaal waardeloos, hij had me op dat moment echt met de vloer gelijkgemaakt met deze

opmerking. Tot op de dag van vandaag weet hij waarschijnlijk niet wat hij die middag teweeg heeft

gebracht met zijn uitspraak (tenzij hij mijn blog leest) dit gebeurde in 2019, het is dus alweer een

hele tijd geleden.

Als ik nu op terug kijk (2024) weet ik eigenlijk wel zeker dat hij niet gemeen of kwetsend bedoelde,

maar als je toch al met jezelf in de knoop zit komt dit anders binnen dan dat het bedoeld wordt.

Tuurlijk doe je mee in de maatschappij als je chronisch ziek bent, alleen niet op gebied van werk.

Het is nu eenmaal in Nederland de standaard dat je werkt. Als man maar ook als vrouw. Fulltime of

parttime. In de loop der tijd heb ik gemerkt dat, als je voor het eerst kennis maakt met iemand stel je

je netjes voor en vertelt je naam. De eerstvolgende vraag die de meeste van ons dan stellen is??

Juist.... En wat doe je voor werk? Op het moment dat je zegt dat je niet werkt krijg je vaak een rare

blik en er valt een stilte. Een enkeling vraag dan “mag ik dan vragen waarom je niet werkt?” maar de

meeste mensen praten er snel overheen en gaan snel over naar een ander onderwerp.

Dit geeft maar even aan wat de mentaliteit van de meesten van ons is. Het is raar als je niet werkt,

dus dan moet er wel een reden zijn dat je niet werkt. Het komt niet vaak voor dat mensen niet

werken terwijl dit vroeger de normaalste zaak van de wereld was. Een vrouw bleef thuis om voor de

kinderen te zorgen. Tegenwoordig is het gelukkig steeds meer de norm dat mannen en vrouwen

samen voor de opvoeding en het huishouden zorgen. Maar er komen toch nog vaak verwarde blikken

als door omstandigheden (in mijn geval een chronische ziekte) de situatie anders is dan gewoonlijk.

Het is daarom des te belangrijker dat je je realiseert dat dergelijke opmerkingen niet bewust worden

gemaakt om jou te kwetsen, maar vaak voortkomen uit onwetendheid. Mensen reageren van uit hun

eigen situatie en voor heel veel mensen is hun werk heel belangrijk in hun leven.

​

Ik weet ook nog dat ik nog dat ik na mij schub in 2019 aan het herstellen was en op het internet een

discussie las tussen iemand met MS en een ander persoon. De discussie ging erover dat mensen met

een chronische ziekte ook niet lieten zien dat het niet goed met hen ging. Ze kruipen naar binnen. Ze

zeggen heel vaak dat het goed met hen gaat als mensen of soms zelfs vrienden vragen hoe het gaat.

Zo kunnen anderen ook niet zien dat je ziek bent. Uiteraard was degene met de ziekte het daar niet

mee eens omdat ze geen keus had en simpelweg niet naar buiten kón door haar klachten. Ik was het

er best mee eens dat MS-patiënten of mensen met een andere chronische ziekte zich niet laten zien

totdat het weer goed genoeg gaat.

In de overtuiging om dit anders te doen, ga ik dus ondanks dat ik nog wat wankel op mijn benen ben

van de duizeligheid die ik door mijn schub had naar de supermarkt in het dorp. Dit is ongeveer 250

meter van huis. Ik ben die dag best trots op mezelf dat ik me niet heb laten kennen en dit toch maar

mooi weer gedaan heb. Mijn verdere herstel van deze schub gaat gestaagd en na een tijdje sta ik in

de kroeg bij ons in het dorp. Ik raak meteen dorpsgenoot aan de praat en vertel over het feit dat ik

MS heb. Waarop ze begint te lachen en zegt “Oh, ik heb al in het dorp gehoord dat je een

drankprobleem hebt want je liep om 10.00 uur morgens al dronken naar de supermarkt”. Mijn moed

zakt in mijn schoenen. Dit is dus waarschijnlijk ook de reden dat mensen met klachten binnenblijven.

Van de andere kant snap ik ook wel een beetje wat ze zeggen. Mensen zien iets en proberen daar

een verklaring voor te zoeken. En als ik even nadenk lijkt het ook wel alsof je dronken bent als je veel

last hebt van duizeligheid. Tel daarbij op dat je vaak aan de buitenkant niets ziet van een chronisch

ziekte.

Ik heb heel lang niet verteld dat ik ziek was, meerdere kennissen wisten het zelfs niet. Ik praatte er

nooit over en vond het wél belachelijk dat ze dus rondvertelden dat ik een alcoholprobleem had.

Meten met twee maten dus. Mensen zien iets en reageren daarop, maar als ze wel hadden geweten

dat ik MS heb, hadden ze waarschijnlijk heel anders gereageerd. Als je het op die manier bekijkt

wordt het verhaal al heel anders. Elke verhaal heeft twee kanten, maar een oordeel hebben we heel

snel, ook al kennen we vaak maar 1 kant. Dit is maar één van vele voorbeelden.

Nu zeg ik niet dat je onderhand op je voorhoofd moet schrijven dat je een chronische ziekte hebt.

Maar het kan (zo heb ik inmiddels geleerd) wel heel goed werken als je duidelijk naar andere

communiceert. Geef grenzen aan, laat weten wat je verwacht of nodig hebt. Je geeft de ander dan

ook de kans om jou te begrijpen en dan te reageren. In 90% van de gevallen zullen ze dan inderdaad

anders reageren dan wanneer ze zelf een conclusie moeten trekken uit wat ze zien.

Dit was voor mij toch wel 1 van mijn grootste struikelblokken. Ik probeerde het voor iedereen goed

te doen, niets was me te veel. Zelfs als ik het eigenlijk helemaal niet kon opbrengen. Alles voor

anderen, ik cijferde mezelf helemaal weg. Mensen om me heel zeiden ook dat ik dat niet moest

doen. Met de coaching heb ik dit dan ook aangepakt en langzaamaan ben ik veranderd in iemand die

voor anderen klaar staat maar niet ten koste van mezelf.

Ben je er wel bewust van dat, op het moment dat jij je gedrag gaat veranderen of anders gaat

opstellen, er mensen in je omgeving zijn die dit niet leuk of zelfs raar vinden. Opmerkingen als "je

bent veranderd door je ziekte" of "dat is wel egoïstisch" zullen je waarschijnlijk ter ore komen. Ze

hebben je op een bepaalde manier leren kennen en als dat wordt omgooit kan het zijn dat deze

mensen niet meer bij je passen en uiteindelijk uit je leven verdwijnen. Dit vond ik heel erg pijnlijk en

heb er veel verdriet om gehad, maar daarentegen komen er ook nieuwe mensen op je pad. Die je wél

steunen en begrijpen. En natuurlijk zijn er mensen die bij je blijven en alleen maar trots op je zijn!!

Tot slot dit nog... Oordelen of vooroordelen zullen er altijd zijn. Je kan niet controleren wat anderen

denken en/of van je vinden. Maar het is aan jou wat je er mee doet.

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram.

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram : https://www.instagram.com/mijn_stempel/

​