21. Tegenslagen geven inzicht

Afgelopen weekend was het dan zover, ik heb voor het eerst in lange tijd een streven niet gehaald.

Toen ik in April mijn nieuwe knieprothese kreeg was mijn streven om van 13 t/m 15 september mee

te rijden tijdens ons jaarlijks motorweekend van de motorclub. Het heeft er ook heel lang naar

uitgezien dat dit ook makkelijk haalbaar zou zijn. Het ging echt super goed en ondanks dat ik er best

hard voor moest werken en door aardig wat pijn heen moest, had ik het er wel voor over als dat

inderdaad betekende dat ik weer kon gaan motorrijden. Echter na mijn val van te trap kwam dit weer

aan het wankelen. Na mijn controle na de val bleek dat de knie weer instabiel was, echter hadden ze

de hoop dat door veel rust dit hopelijk weer in orde zo komen. Ik moest 4 weken een brace dragen en

dan terugkomen bij de orthopeed om te kijken of mijn knie weer stabieler was zoals gehoopt of dat

er weer verdere behandeling nodig zou zijn. Er werd me op het hart gedrukt dat ik echt zo weinig

mogelijk moest doen. Dus 4 weken met de knie omhoog op de bank, hierdoor had ik de meeste kans

op succes. Ondanks dat ik dit heel erg moeilijk vind doe ik het toch want alles voor het beste

resultaat.

Echter had ik na 4 weken nog steeds geen nieuwe informatie ontvangen van het ziekenhuis voor mijn

vervolgafspraak. Toen ben ik gaan bellen en werd me verteld dat ik op de wachtlijst stond en ze

gingen eind september verder met de planning. Ik moest dus gewoon wachten tot ik bericht kreeg.

Vol ongeloof vertel ik de dame aan de telefoon dat er met de orthopeed was afgesproken dat ik na 4

weken weer terug moest komen. En dat ik het raar vind dat als je met de orthopeed iets afspreekt dat

daar vervolgens niet naar gekeken wordt. De dame aan de telefoon begrijpt mijn verhaal en geeft aan

dat ze misschien nog 1 optie heeft om toch een afspraak te krijgen. Ze zegt dat ze het gaat proberen

en als het lukt belt ze me terug. Ik hang op en de moed zakt me in de schoenen. Ik begin te huilen en

voel me echt verslagen. Ik kan niet doen wat ik wil, ben gefrustreerd en zit mezelf in de weg. Ik heb al

zoveel leuke dingen al aan me voorbij moeten laten gaan. Voor mijn gevoel staat alles stil en ik kan

niks doen om het beter te maken.

De dame van het ziekenhuis belt me terug en vertelt me dat ze na aardig wat moeite een afspraak

heeft kunnen regelen, dit is de enige plaats die ze voor me heeft weten te regelen. Ze geeft me de dag

en de tijd. Het is over 4 weken. En ondanks dat het nóg 4 weken duurt heb ik in ieder geval een

vooruitzicht. Dit is wel ná het motorweekend. Misschien wordt mijn knie in de tussentijd wel beter

denk/ hoop ik nog. Maar als de dagen/ weken voorbijgaan is er geen verbetering en zal ik moeten

inzien dat het dit jaar niet gaat lukken om mee te rijden met het motorweekend. Mijn lieve man gaat

uiteraard wel mee. Met een lach op mijn gezicht wens ik mijn man en ook de rest van de heren heel

veel plezier dit weekend. Echter ben ik van binnen heel erg verdrietig. Dit is echt iets wat ik heel erg

leuk vind. Er zijn ook andere die daar heen gaan met de auto, maar mij gaat het echt om het

motorrijden. Daarom heb ik gekozen om helemaal niet mee te gaan.

Als mijn lieve man weg is schrik ik een beetje van mijn eigen gevoel. Ik ben echt heel gefrustreerd,

verdrietig en voel me machteloos. Het gevoel of alle glans ervan af is. Snap je dan wat ik bedoel??

Alles is zo vanzelfsprekend. Ik ben vrouw van..., moeder van..., ik zorg voor het huishouden en dat

alles thuis op rolletjes loopt. Maar de dingen die glans geven kunnen nu even niet.

Nu is dat gevoel bij mij niet zo lang blijven hangen, maar het zet me wel aan het denken. Tot nu toe

heb ik eigenlijk nooit echt begrepen waarom sommige mensen depressief/ down zijn of een burn-out

krijgen. Ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen. Stel dat ik dat gevoel was blijven

houden, dan ben je zo uitgeblust.

​

Nu ik dat gevoel ervaren heb, kan ik me ineens wel heel goed voorstellen dat er mensen zijn die

daardoor depressieve gevoelens hebben of een burn-out krijgen. Als je fysiek constant geremd wordt

en niet kan doen wat je wilt of op wat voor een manier dan ook niet kunt doen wat je wil, is dit voor

sommigen van ons geestelijk heel zwaar. Vooral als er door een chronische ziekte geen uitzicht is in

verbetering. Gelukkig is bij mij de fysieke beperking hopelijk van tijdelijke aard.

Ineens valt nu ook het kwartje waarom mij al regelmatig is gevraagd door huisarts, neuroloog en

orthopeed of ik depressieve gevoelens heb. Dit is overigens een vraag waar ik dan hard om moest

lachen, maar eigenlijk is het helemaal niet raar. En nu hebben de vrouwen onder ons ook nog eens te

maken met het ongemak dat hormonen heet! Die maken het ons soms nog oncomfortabeler.

Ook al ben ik een heel positief persoon, ook ik heb soms van die momenten dat ik het gevoel heb dat

het even niet meezit. Iedereen heeft hier waarschijnlijk wel eens last van. Gelukkig kan ik ook wel

overal het mooie in zien, maar als je dit niet hebt kan ik me ineens goed voorstellen dat je dan

meegezogen wordt in je negatieve gedachte. Het is wel belangrijk dat je dit gevoel weer probeert

kwijt te raken en mocht je dit niet lukken zorg dan dat je hulp krijgt. Ga er mee naar de huisarts, die

kan je dan weer de goede kant op helpen.

Het heeft mij in ieder geval meer compassie en begrip gegeven voor mensen die kampen met dit

soort gevoelens.

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram.

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook:https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/