26. Is het leven een achtbaan?

Jeetje zeg, wat is het leven soms een achtbaan. Tenminste dat van mij op dit moment. Zoals ik in de

vorige blog heb geschreven, was ik op een hele gave MS Bijeenkomst geweest (dit lees je op mijn

website www.mijn-stempel.com blog 25) Deze week gaat de achtbaan weer naar beneden. Er zijn al wat minder leuke gebeurtenissen in mijn familie. Als klap op de vuurpijl ben ik gisteren weer naar het ziekenhuis geweest voor mijn knie. Maar laat ik even beginnen bij het begin.

Ik heb in september 2022 een knieprothese gekregen. Ondanks dat ik jong ben is mijn rechterknie

helemaal versleten. Hier heb ik al 2x eerder problemen mee gehad omdat ik hypermobiel ben. Dit is

een afwijking aan de gewrichtsbanden en pezen. Door deze afwijking kunnen pezen en banden hun

steunende functie aan gewrichten niet goed vervullen, waardoor deze te bewegelijk worden.

Er wordt een standaard knieprothese geplaatst en na 2 weken geeft ik bij de fysiotherapeut aan dat

er iets niet goed voelt. Een week later voelt de fysio ook dat er iets niet goed gaat. Er zit iets in de

weg waardoor de prothese niet goed kan functioneren. Vervolgens terug naar de orthopeed. Die

voelt het ook en er moet opnieuw geopereerd worden. Na deze operatie gaat het beter. Maar na een

aantal weken blijft de knie instabiel en ik blijf klachten houden. Weer terug naar de orthopeed. Die

geeft al aan dat hij niet goed weet wat hij ermee moet. Hij gaat overleggen met een collega en belt

me dan op. Als hij me belt zegt hij “we gaan de knie weer openmaken en kijken wat we tegenkomen,

maar als we niks raars zie dan stuur ik je door voor een second opinion”. Waar op ik reageer “dan wil

ik dat je me nu al doorstuurt in plaats van opereren zonder plan”. Hier werkt hij aan mee en zet dit

gelijk in gang.

Het duurt echter een aantal maanden voordat ik in he andere ziekenhuis terecht kan. Na een aantal

onderzoeken en röntgenfoto’s wordt er besloten dat er een andere prothese in de knie geplaatst

wordt. En op 9 april 2024 wordt er dan een andere prothese in de knie gezet. Dit is toch echt een

opluchting en de revalidatie hiervan gaat dat ook gestaagd vooruit. Na een aantal weken geen pijn

meer en het voelt goed. Maar dat heb ik de pech dat ik op zaterdag 6 juli 2024 op ons vakantieverblijf

van de trap val (om het hele verhaal hiervan te lezen gaan naar mijn website ‘daaag Ardennen’) 2

weken na de val heb ik weer een afspraak bij de orthopeed. Daar krijg ik te horen dat ik 4 weken zo

weinig mogelijk moet doen met die knie zodat die zo goed mogelijk geneest en een brace dragen

zodat je geen verkeerde bewegingen maakt. Ik kan wel janken aangezien ik na de operatie eindelijk

van dat ding af was, maar goed... Ik doe netjes wat er gezegd wordt en hopelijk voorkomt dit erger. Na

4 weken heb ik nog geen afspraak en ga ik toch maar eens bellen. Uiteindelijk kan ik 4 weken later

terecht. Helaas blijft mijn knie dus weer instabiel. Ik moet een afspraak maken voor een echo en

nieuwe foto’s.

Zo en nu zijn we dus weer bij gisteren. Er werden foto’s en een echo gemaakt van mijn knie zodat de

orthopeed weer even een goed beeld krijgt van hoe en wat en de echo om te checken of er schade is

ontstaan naar aanleiding van de val. Tijdens de echo wordt duidelijk dat er het een en ander toch wel

kapot is en beschadigd. Dit verklaart gelijk waar mijn klachten vandaan komen. Vervolgens heb ik

gelijk een afspraak bij de orthopeed om de uitslag te bespreken en om duidelijk te krijgen wat we

gaan doen. Tijdens de afspraak met de orthopeed geeft ze aan dat ze twijfelt tussen 2 opties en dat ze

dit eerst met haar team wil gaan bespreken. Als ze dit heeft gedaan zal ze me bellen. Dit wordt

waarschijnlijk volgende week.

Als ik bij het ziekenhuis wegrijd bel ik mijn lieve man (hij gaat normaal eigenlijk altijd mee, maar dat

ging deze keer niet). Ik vertel hem het verhaal en als hij dan vraagt wat ik ervan vind antwoord ik dat

​

ik het eigenlijk niet weet. We ronden het gesprek af en als ik dan alleen in de auto zit voel ik eigenlijk

even helemaal niks. Ik ben beduusd. Ik had verwacht dat ik vandaag weer antwoorden kreeg en dan

weer vooruit kan maar nu weet ik nog niks. Als ik verder rij beginnen de tranen te stromen. Ik weet

nóg niet wanneer ik weer vooruit kan. Het is ook nog eens zo dat de ene operatie 2 weken hersteltijd

heeft maar als er weer een nieuwe prothese geplaatst moet worden (wat de andere optie is) begin ik

voor de 3e keer helemaal opnieuw. Dit geeft mij zo’n gevoel van onmacht. Het duurt allemaal zó lang

en ik word zó beperkt. Eenmaal thuis probeer ik het van me af te zetten maar het onrustige gevoel

blijft hangen. Na het avond eten zeg ik tegen mijn man dat ik graag nog even naar het bos wil om te

wandelen voordat het donker wordt. Snel stappen we in de auto naar het bos. Als ik daar loop en een

paar keer goed in- en uitadem voel ik de onrust zakken. Dit helpt en ondanks dat ik het nog steeds

vervelend vind dat ik nog een week moet wachten op antwoord kan ik het nu beter beredeneren. Het

lijkt onderhand een gebed zonder einde. De vorige keer dat ik geopereerd moest worden had ik echt

het gevoel van “Oké... Dit doe ik nog wel een keertje”. Deze keer kijk ik er wat anders tegenaan.

Ondanks de minpunten heb ik ook weer hele leuke dingen in het vooruitzicht die ik niet zou willen

missen. Er is voor mijn gevoel even geen balans maar het gaat echt op en neer. Als mensen dan ook

vragen hoe het met me gaat weet ik niet wat ik moet antwoorden. Aan de ene kant heel goed en aan

de andere kant minder. Ik laat de balans voor nu maar even voor wat het is. Ik geniet van alle

hoogtepunten en laat de dieptepunten op me afkomen. Het ritje in de achtbaan is voor mij nog even

niet afgelopen.

= xxx =

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram.

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook:https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/