03. Struisvogelpolitiek

Ik begin inmiddels langzaamaan met onze kleine man een ritme te krijgen. Het is fijn dat een

klein kind overdag nog regelmatig slaapt, zodat ik dus iedere ochtend en middag even de tijd

heb om bij te slapen of in ieder geval uit te rusten. Dit is iets wat ik op dit moment heel hard

nodig heb. Gelukkig krijg ik ook hulp van opa’s en oma’s. Ze helpen me waar het kan. Mijn

man is uiteraard onmisbaar en biedt alle hulp die nodig is om ons gezinnetje draaiende te

houden. Op het moment dat ik iets niet kan, springt hij zonder te vragen in. Dit biedt mij in

ieder geval de mogelijkheid om fysiek te herstellen. Mentaal heb ik nog steeds geen idee hoe

ik dit allemaal moet verwerken. Ondanks dat besluit ik dat ik in Januari 2008 weer ga

proberen te werken. Samen met mijn werkgever komen we met een plan om 2 uur per dag

op therapeutische basis te beginnen. Dit houdt in dat ik 3 x 2 uur per week ga werken. Dit is

voor mij op dit moment de beste strategie.... Struisvogelpolitiek. Niet nadenken, gewoon

doen wat er aan me gevraagd wordt. Misschien klinkt dit stom maar sinds ik weet dat ik MS

heb voel ik me een beetje verdoofd. Op mijn werk weet ik wat er van me verwacht wordt en

kan ik me daarop concentreren.

 Ik ben op dit moment zo onzeker over alles dat ik zelfs tegen mijn man zeg ik dat hij nu nog

bij me weg kan gaan en dat ik dat dan volledig begrijp. Hij heeft hier ook niet voor gekozen.

Hij kijkt me boos aan en zegt dat ik niet zo raar moet doen. Natuurlijk gaat hij niet weg. Het

moeilijke voor mij is dat al mijn dromen en doelen in 1 klap op losse schroeven komen te

staan, omdat ik niet weet hoe het met mijn gezondheid gaat lopen. Hij ook niet maar voor

hem zullen er vanaf nu ook heel veel dingen gaan veranderen. En ik wil niet dat hij zich nu

"gevangen" voelt in een relatie die misschien heel anders wordt dan dat hij verwacht. We

hebben voordat we een relatie kregen namelijk heel veel dingen besproken. Maar nu worden

voor de hand liggende dingen ineens iets waar we over na moeten gaan denken.

Nu zullen de meeste zeggen “maar niemand weet toch wat er in de toekomst gebeurt?” Ja

dat klopt, maar de meesten van ons staan daar niet zo bij stil. En als je dan te horen krijgt

dat je van de een op de andere dag verlamd kan worden of zoiets heftigs, wordt het toch een

ander verhaal. Het feit dat je lichaam je op elk moment in de steek kan laten vind ik mega

verdrietig, onbegrijpelijk en ik vind dit dan ook onacceptabel. IK WIL DIT NIET!!

=xxx=

Marieke

@ Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

@ Instagram : Mijn_Stempel