5. Grenzen

Ik wil weer gaan werken want dan kan ik me dus op andere dingen storten en hoef ik niet

constant te denken aan het feit dat ik ziek ben. Het is wel heel fijn dat mijn werkgever er alles

aan doet om me te helpen weer aan het werk te gaan. Er wordt een groter beeldscherm voor

me neergezet, ik word vrij gelaten in het indelen van mijn werkzaamheden en indien nodig

krijg ik de tijd om even van mijn bureau weg te gaan. Ik zou oorspronkelijk bij terugkomst 20

uur per week gaan werken. De afspraak die ik met mijn werkgever heb gemaakt is dat ik op

mijn werkdagen 2 uur kom werken en dat langzaam gaan uitbreiden. Dit betekent dat ik 3 x 2

uur in de week ga werken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik merk dat ik het heel fijn vind dat mijn

sociale kring weer wat groter wordt, al valt het werken vanaf het begin wel zwaar. Ik denk dat

ik er weer even in moet komen. Op het moment dat ik mijn uren ben gaan verhogen naar 3x

3 uur per week merk ik dat dit niet haalbaar is. Mijn vermoeidheid loopt de spuigaten uit,

hevige hoofdpijn en een klapper oor (dit is als je oor heel snel open en dicht gaat) zoals ik

dat noem, tot gevolg. Wel krijg ik het voor elkaar om in februari 2008 2x 4 uur per week te

werken. Dit lukt me wel. Mijn werkgever gaat met deze werkuren akkoord en Ik vind het fijn

om weer deel uit te maken van een team.

Ik ben inmiddels wel van de beginnende klachten zoals duizeligheid en wazig zien af, maar

andere klachten zijn blijven bestaan. De bedrijfsarts geeft aan dat het niet zinvol is om elke

maand een gesprek te hebben aangezien het huidige werkschema het maximale is, het is

belangrijk dat we dit eerst blijf continueren. Ze zullen in Oktober 2008 weer een afspraak

plannen om te kijken hoe het gaat.

Inmiddels ben ik dus weer aan het werk en privé is het ook wat rustiger. Ik loop ontzettend

vaak tegen mij grenzen aan. Ik vind het moeilijk om te vinden waar mijn grenzen liggen. Dit

heeft meerdere oorzaken. Ik wil mijn grenzen eigenlijk helemaal niet zien want ik wil alles

kunnen. Mijn grenzen liggen elke dag anders. Wat ik de ene dag kan, lukt de andere dag

niet. Mentaal kost dit alles wat mij overkomt zoveel energie, dat zogezegd mijn batterij al

leeg is als ik ‘s morgens op sta.

De tactiek die ik me aanleer “gewoon m’n kop in het zand steken en net doen of er niks aan

de hand is” geeft echter niet het gewenst resultaat en dit komt dan ook op een minder

prettige manier tot uiting.

Oktober 2008 is aangebroken. Op het werk is het een best drukke periode. En ondanks mijn

vast uren op het werk ben ik er van overtuigd dat ik best een dagje van 8 uur kan volhouden

om mijn jaarlijkse BHV training te volgen. Deze intensieve dag vind ik namelijk ook wel erg

leuk. Tevens weet ik dat er voor de vrijdag in diezelfde week een bedrijfsfeestje gepland

staat, dit is ook een evenement dat ik echt niet wil missen. De dag van de BHV training is

aangebroken, Ik meld me netjes op tijd in het lokaal vol goede moed. We beginnen met het

theorie gedeelte. Zo’n 2 uurtjes in de training begin ik te merken dat het toch wat zwaarder is

dan gedacht. Ik voel dat ik heel moe word en mijn linker oor begint te klapperen (voor mij is

dit een waarschuwing dat het genoeg is). Ik negeer het volledig. Nu een gezamenlijke lunch

komt het praktijk gedeelte. Dit vind ik echt heel leuk! Mijn lichaam geeft al op meerdere

manieren aan dat dit echt te veel is, mijn ogen zijn vermoeid, mij lichaam voelt alsof ik een

marathon heb gelopen en mijn oor blijft maar aan het klapperen, maar ik red het einde van

de dag wel en ik heb mijn BHV diploma weer gehaald. Ik ben trots op mezelf en maak me

zelf wijs dat een nachtje goed slapen het wel weer oplost. Nu alleen het feestje nog......

=xxx=

Marieke

@ Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

@ Instagram : https://www.instagram.com/mijn_stempel/