53. Pijnlijk besluit

Soms kom je in het leven met een chronische ziekte in de situatie dat je een besluit moet nemen wat je heel pijnlijk vindt of die je eigenlijk helemaal niet wilt nemen. Zoals in mijn situatie de keus moet maken om mijn motor te verkopen. Ik zal even vertellen hoe ik bij dat besluit ben gekomen.

Zoals jullie weten het ik een paar weken geleden gevallen met de motor waardoor ik mijn enkel heb gebroken. Afgelopen zaterdag hadden mijn lieve man en ik weer voor het eerst sinds die val een ritje met de motor gepland. We zouden een rustig ritje maken aangezien we met hemelvaart een uitdagendere rit op de planning hebben staan. Zo gezegd, zo gedaan. We rijden ‘s morgens rond 11.15 weg. Al snel merk ik dat het wel goed gaat, de mobiliteit van mijn enkel is nog niet 100% maar het lukt aardig. Nadat we ongeveer een half uurtje aan het rijden zijn kom ik bij het nemen van een afslag ten val… Alweer!! Motor kapot maar gelukkig heb ik alleen pijn aan mijn linkerknie. Er komt toevallig een ambulance langs rijden die stopt om te checken of het goed met me gaat en omstanders zetten mijn motor in de berm. Mijn lieve man komt terugrijden om te kijken waar ik blijf (hij reed voorop en had in eerste instantie niet door wat er gebeurde achter hem). Aangezien mijn knie heel snel dik wordt willen ze me meenemen naar het ziekenhuis om röntgenfoto’s te maken. We bellen een vriend om de motor met een aanhanger te komen halen. Ik ga in de ambulance naar het ziekenhuis en mijn lieve man wacht tot mijn motor is op is gehaald, brengt zijn motor naar huis en komt vervolgens met de auto naar het ziekenhuis. Terwijl bij mij alle röntgenfoto’s worden gemaakt komt mijn man aan in het ziekenhuis en als alle foto’s zijn nagekeken krijgen we te horen dat er niets gebroken is. Ik mag lekker naar huis.

Onderweg naar huis besluiten we even op het terras te gaan zitten bij de stageplaats van onze oudste. Terwijl we daar zitten hebben we het erover hoe mijn val nu eigenlijk kon gebeuren. Ik vertel hoe het voelde en we kwamen er allebei eigenlijk niet uit hoe dit nu kon. We komen er niet echt uit tot mijn lieve man verteld dat hij bij het opladen verbaasd was dat de motor in de 1e versnelling stond. Bij ons allebei valt het kwartje, ik heb de motor in de verkeerde versnelling gehad waardoor het achterwiel van de motor blokkeert en als hij vervolgens weer grip krijgt word je als het ware gelanceerd en val je.

Voor mij is dit een bevestiging dat het misschien beter is om te stoppen met motor rijden. De realiteit is dat mijn lichaam niet meer zo snel reageert als mijn hoofd. En het is bij motorrijden toch echt belangrijk om snel te kunnen reageren.  Het is te gevaarlijk voor mezelf en andere weggebruikers. Deze keer is het goed afgelopen maar het is wachten op de keer dat het echt fout gaat en dat wil je niet. Het is weer even een confronterend en pijnlijk. De quote van een familielid met MS (die helaas niet meer onder ons is) komt weer in onze gedachte namelijk “Ik leef in een onbewoonbaar verklaarde woning”. Wij kennen deze quote al langer maar hij krijgt voor mij steeds maar inhoud. Dit echt een heel pijnlijk besluit ook al weet ik dat het wel een goed besluit is. Motorrijden betekent voor mij vrijheid, Ontspanning en vooral genieten samen met mijn man. Terwijl we het er over hebben zie ik dat dit bij mijn man ook hard binnenkomt maar hij snapt mijn besluit wel. En zelfs mijn idee dat we allebei onze motoren verkopen en dat hij van dat geld voor hem een andere motor kopen beurt hem niet op.  Het is een besluit dat ik moet nemen ook al wil ik het liever niet. Het is een stukje zelfbescherming. Waar ik bij de vorig val heel boos en verdrietig was (omdat ik me toen ook al realiseerde dat mijn lichaam niet reageerde op wat mijn hoofd dacht), ben ik nu veel rustiger en doet het besluit wel heel veel pijn in mijn hart maar het is wel het beste besluit. Ik heb wel even de tijd nodig om dit te verwerken maar dat hoort erbij als je iets moet opgeven wat je heel graag doet. Ik neem de tijd om er over te rouwen en dan gaan we weer door.

Het gepland weekendje met hemelvaart gaat wel door maar in plaats van met de motor gaan we met de auto. Het is even omschakelen maar het komt wel goed. Ik weet dat iedereen en vooral mensen met een chronische ziekte wel eens een besluit moet nemen die ze liever niet zouden maken en er is maar één tip die ik kan geven: neem je tijd om dit te verwerken zodat je daarna weer verder kunt. Stop het gevoel niet weg want dan kom je het later weer tegen, blijft het in je hoofd hangen en wordt het vaak zelf nog groter. Het is oké dat je er verdrietig, boos of zelf een beetje jaloers bent op anderen die dit nog wel kunnen doen. Maar geef het een plaatsje anders gaat er onnodige energie aan verloren en krijg je er zelf last van.

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram

.

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook:https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/