80. Een onverwachts cadeautje

Afgelopen Donderdagavond werd ik door mijn lieve vriendin Anke gebeld.

Er was een afmelding voor haar retreat ‘Intentievol leven’ op Terschelling

dat weekend, of ik interesse had om die plaats op te vullen. In mijn hoofd

beginnen gelijk alle radertjes te draaien. Als ik zou gaan moet ik

morgenvroeg gaan. Dit betekent dat ik een afspraak om een vriendin op te

halen en thuis af te zetten niet zou kunnen nakomen. En mijn rijbeurt voor

het voetbalteam van mijn zoontje zou iemand anders moeten doen

aangezien mijn lieve man moest schilderen die zaterdag. Dit alles schiet

door mijn hoofd en zeg dat het me niet gaat lukken om de dag erna naar

het retreat te komen. Ik vind het wel jammer maar goed het is niet anders.

Na het telefoontje ga ik beginnen aan het avondeten. Als mijn lieve man

thuiskomt van het werk en we over onze dag vertellen, vertel ik hem over

het telefoontje van Anke. Meteen vraagt hij “wil je niet gaan dan?” dus ik

antwoord “tuurlijk zou ik willen gaan maar dat lukt toch niet gezien de

geplande plannen dit weekend”, waarop hij zegt: “wat een onzin” en hij

pakt zijn telefoon om Anke te appen en te zeggen dat ik wel degelijk wil

komen als de mogelijkheid nog open staat. Ze vertelt dat ze nog iemand

anders hebben gevraagd, maar als die niet kan, ik alsnog kan komen en

dat laat ze me zo snel mogelijk weten. Even later krijg ik een appje dat ik

welkom ben op het retreat en de volgende dag reis ik af naar Terschelling.

Zonder enige verwachting start ik het retreat. Zaterdag staat er een

meditatie op de planning en een stiltewandeling. De meditatie is een

‘kind/held/oude ik’ meditatie. Dit houdt in dat je je jonge ik visualiseert,

daarna je held en dan je oude ik. Voordat de meditatie begint hoop ik

stiekem (en verwacht ik ook wel een beetje) dat mijn moeder als held

tevoorschijn komt. We beginnen de meditatie en na het kind gedeelte

gaan we over tot mijn held. Tot mijn verbazing verschijnt niet mijn moeder

maar mijn oma. Tijdens de meditatie stromen de tranen over mijn wangen

als mijn oma mij vertelt hoe trots ze op me is en dat ik mezelf eens meer

moet waarderen. Het gedeelte van mijn oude ik zegt me dat ik de goede

weg aan het bewandelen ben, maar dat ik deze niet moet onderschatten.

Dit geeft me nogal wat stof tot nadenken. Waarom verscheen mijn moeder

niet? En waarom zegt mijn oudere ik dat ik mijn weg niet moet

onderschatten? Doe ik dat dan? Gelukkig staat er nog een individuele

stilte-wandeling op het programma.

Na de lunch gaan we met een huifkar naar het strand. Daar worden we

afgezet om vervolgens onze eigen weg terug te wandelen. Je kan het dus

zo lang maken als je zelf wilt. We krijgen nog een opdracht mee om kleine

dingen te verzamelen die bij je passen. Als we zijn afgezet loop ik eerst

naar de zee, hier blijf ik een tijdje staan kijken voordat ik de duinen in loop.

Ik loop een hoge duin op en eenmaal op de top te zijn aangekomen word ​

ik ineens overmand door het gevoel van trots en overwinning. Ik ga erbij

zitten en de tranen lopen over mijn wangen. Ik realiseer me dat ik dat jaar

ervoor niet eens fatsoenlijk over het fietspad kon lopen door mijn knie en

nu loop ik weer met gemak door de duinen, zonder pijn om hoog en

omlaag. Een hele overwinning en zo voelt het dus ook. Als de tranen zijn

opgedroogd sta ik op en loop verder. Het blijft maar ik mijn hoofd hangen

dat mijn oma verscheen tijdens de meditatie.

Vanaf het moment dat mijn moeder is overleden heb ik mijn spirituele kant

volledig weggeduwd besef ik me. Maar ook die kant hoort bij mij. Ik ben

dan wel een nuchter persoon (denk ik zelf), maar ik heb ook een spirituele

kant. Ik weet dat ook wel van mezelf, maar ik heb die niet meer willen zien

na het overlijden van mam. Misschien dat ze daarom niet verscheen. Bij

terugkomst van de stilte wandeling krijg ik een diepgaand gesprek met

een van de andere dames en die zegt ineens: “Weet je dat het ook kan zijn

dat je moeder onverwerkte emoties had, waardoor ze niet als je held is

verschenen?” Als ik daarover nadenk valt er een puzzelstukje op z’n

plaats. Ik weet namelijk dat dat zo is, ze heeft me wel eens dingen verteld

die haar nog dwars zaten.

Zo zie je maar weer dat je nooit klaar bent met je persoonlijke

ontwikkeling. Ik heb weer zoveel gehad aan dit onverwachts cadeautje aan

mezelf. Dankbaar en weer zoveel kennis rijker ga ik na het retreat weer

naar huis. Dus ook al denk je soms dat je het goed voor elkaar hebt, het is

nooit verkeerd om jezelf een cadeautje te geven om misschien nog verder

te groeien, want het is nooit af.

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook:https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/