01. De Diagnose

et is 13 augustus 2007 ik heb al een paar dagen last van mijn linkeroog. Ik zie wazig en ik

voel een hele hoge druk achter mijn oog alsof het er zo uitgeduwd wordt. Ik bel naar de

huisarts en die geeft aan dat ik een afspraak moet maken voor later die dag om dit even na

te kijken. Eenmaal bij de huisarts denkt hij dat ik een ontstoken oogzenuw heb. Hij stuurt mij

door naar de oogarts. Een paar dagen later kan ik daar terecht. En na wat kleine

onderzoekjes bevestigen ze dat ik inderdaad een ontstoken oogzenuw heb. Er wordt mij

medegedeeld dat ik hiervoor word doorverwezen naar een neuroloog voor verder onderzoek.

Dit is standaard.

20 Augustus 2007. Als ik uit bed kom heb ik een heel raar gevoel, met mijn linkeroog zie ik

nog steeds slecht en ik kan me alleen nog staande houden door mijn oog dicht te knijpen

dus alleen mijn rechteroog te gebruiken. Ik sta nu echt heel wankel op mijn benen. Ik hoop

nog dat dit wel weer bij trekt. Onze kleine man verzorgen is belangrijker maar dat zal wel een

hele uitdaging worden. Onze huidige woning is geen standaard huis. Op de begane grond

hebben we 2 slaapkamers gemaakt van een ruimte die eigenlijk bedoeld is als winkel, 1

daarvan is van onze kleine. Via de trap kom je in onze woonkamer en keuken. Als je dan nog

een verdieping omhoog gaat kom je in de slaapkamer van mijn man en mij en de badkamer.

Je kunt je misschien wel voorstellen dat traplopen een uitdaging is als je niet goed kan zien.

Mede doordat ik slecht kan zien met 1 oog word ik ook duizelig en diepte is niet meer in te

schatten. Ik probeer maar rustig aan te doen, maar het wordt er niet beter op.

Ik krijg inmiddels ook hoofdpijn. Na heel sterk aandringen van mijn man bel ik de huisarts.

Ze vragen of het mogelijk is om langs te komen, maar snappen dat me dit niet gaat lukken.

Ze besluiten even te gaan overleggen met de huisarts en kom er zo snel mogelijk op terug.

Ik begin me inmiddels wel een beetje zorgen te maken. En dan gaat ineens de bel van de

voordeur. De huisarts komt naar aanleiding van mijn telefoontje persoonlijk polshoogte

nemen. Hier schrik ik wel van, aangezien ik nog nooit heb meegemaakt dat een huisarts na

een telefoontje zelf langskomt. Hij laat mij een aantal oefeningetjes doen. Met mijn ogen

dicht moet ik mijn neus aanraken. Ik doe mijn ogen dicht en val spontaan om. Dit verwacht

de huisarts al, aangezien hij zorgt dat hij dichtbij genoeg staat en vangt mij op voordat ik echt

helemaal om val. Vervolgens moet ik mijn armen opzij strekken en om de beurt mijn neus

aan raken, maar ook dit is op dit moment voor mij onmogelijk. Hij kijkt bedenkelijk en zegt dat

hij genoeg heeft gezien om een vermoeden te hebben van wat ik mankeer. Ik vraag hem wat

dit dan is. Hij zegt me om er even bij te gaan zitten. Dan zegt hij dat het een vermoeden is en

dat dit nog bevestigd moet worden. Hij wil ons niet onnodig bang maken en daarom wil hij

het liever nog niet zeggen. Je kunt je voorstellen dat mij dit ondanks zijn goede bedoelingen

alleen nog maar bezorgder maakt. Ik geef aan dat ik toch echt wil weten waar hij aan denkt.

Hij kijkt mijn man en mij om de beurt aan en zegt “ik denk dat je MS hebt”.

BAM........ Dit slaat in als een bom!!!

Het is al heftig, maar nu snap ik ook waarom de huisarts mijn man aankeek. Mijn man heeft

namelijk een tijdje geleden zijn oom verloren aan MS. Nu is MS niet direct een dodelijke

ziekte, maar zoals die oom zei “hij woonde in een onbewoonbaar verklaarde woning “. En na

een aftakelend proces is hij uiteindelijk overleden. Mijn huisarts heeft zijn oom ook onder

behandeling gehad en mede daardoor mijn symptomen herkend. Er zijn heel veel mensen

die MS hebben waarbij het ontzettend lang duurt voordat ze een diagnose hebben. Onze

huisarts stelt ons zoveel mogelijk gerust en zegt dat hij gaat bellen met het ziekenhuis om op

die manier te proberen om er wat haast achter te zetten. Hij gaat weer naar de praktijk en wij

blijven verbijsterd achter. Ik probeer rustig te blijven, maar ik kan het bevatten. Ben ik echt

ziek?? Gaat dit nog weg of blijft dit zo?? Wat betekent dit voor mijn gezin? En wat doe ik mijn

kind aan??

=xxx=

Marieke

@ Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

@ Instagram : Mijn_Stempel