16. Relatie

Op het moment dat je de diagnose van een (chronische) ziekte krijgt, zakt de grond onder je voeten weg. Maar die van je partner en/of gezin ook. Dit wordt nogal eens vergeten. Het is voor je geliefden ook best lastig te verwerken, hun leven dient in veel gevallen ook helemaal aangepast te worden. En net als diegene die de diagnose krijgt moeten je naasten dit ook verwerken. Niet alleen de dromen, verwachtingen en toekomstbeeld van degene met de chronische ziekte worden in een klap weggevaagd. 

In mijn geval was dat dus ook zo. We hadden op het moment dat ik de diagnose kreeg wel een hele goede relatie, maar het is niet vanzelfsprekend dat dat zo blijft na zoiets heftigs. Niet alleen mijn dromen en verwachtingen van het leven veranderen ineens, maar die van mijn partner ook. Je hoort dan ook geregeld dat een relatie stuk loopt op zo’n moment. En ik wilde in geen enkel geval dat mijn partner bij me bleef omdat hij het zielig voor me vond of dat hij in de relatie bleef omdat hij het idee had dat hij nu niet mee bij me weg kon. Ik heb hem letterlijk gezegd net nadat ik de diagnose had gekregen, dat hij nu bij me weg kon gaan en dat ik dat ook heel goed zou begrijpen. Want hij had hier ook niet om gevraagd en hij kon hier nog afstand van nemen. Ik wilde hem niet opschepen met een vrouw die zijn dromen aan duigen zou gooien. Ik geloof dat dit een van de weinige keren is geweest dat hij heel boos op me is geweest. En zijn antwoord was dan ook dat ik niet zo belachelijk moest doen.

Dit is natuurlijk een hele geruststelling!

Samen zijn we begonnen aan het bouwen van onze “aangepaste” toekomst, waar op dat moment nog niks zeker was. We besloten onze toenmalige woning te verkopen en een andere woningen te kopen aangezien we op dat moment een woning hadden met de woonkamer en keuken op de eerste verdieping. We zijn bewust gaan zoeken naar een woning waar we indien nodig een slaapkamer en badkamer op de begane grond konden realiseren. Al redelijk snel hadden we deze gevonden. Maar de verkoop van onze oude woning blijkt achteraf heel wat voeten in aarde te hebben en daar hebben we dan ook jaren stress van gehad. Maar dat is een geheel ander verhaal.

Ik heb me heel lang verzet tegen mijn ziekte. Dit hield voor mij in dat ik gewoon deed of dat er niks aan de hand was (dit kun je ook lezen in de blog “struisvogelpolitiek”), terwijl mijn lieve man juist wel duidelijk zag wat er gedaan moest worden. Hij was in die jaren dan ook een soort handrem geworden. Hij was degene die mij moest remmen om erger te voorkomen. Ik vond het niet leuk als hij dat deed, maar het was wel nodig want ik ben een echt volhouder en ga dan ook gewoon maar door en door. Als het dan met mij weer eens niet goed ging omdat ik te ver was gegaan nam hij alle taken telkens liefdevol over zodat ik weer bij kon komen. Zonder mopperen of klagen. Hij heeft me altijd ondersteund waar nodig. Ondanks dat ik zo schommelde met mijn gezondheid (deels door mijn eigen toedoen denk ik nu), is onze relatie goed gebleven en dat is deze nog steeds.

Na mijn laatste terugval in 2019 (afgeklopt op ongeverfd hout) had ik zelf het gevoel dat het zo niet langer kon. Er moest toch iets zijn wat ik kon doen. Mijn lieve man heeft dan ook meteen het heft in handen genomen en is gaan zoeken naar iets. Hij is diegene die mij het belangrijkste boek van mijn leven heeft gegeven. Hij is diegene die mij het duwtje heeft gegeven om hulp te zoeken bij een coach. Op de vrijdag na het eten blijven we samen vaak aan de tafel zitten en hebben gesprekken over alles wat er gebeurt in ons leven en wat ons bezighoudt of hoe we over bepaalde dingen denken. Ook alles waar ik tijdens mijn coaching tegen aan loop bespreken we. Hij stimuleert mij om dingen te proberen en zoekt gelijk oplossingen voor dingen waar ik tegenaan loop. In de tijd van mijn coaching verander ik als mens natuurlijk heel veel. Ik ben anders tegen dingen aan gaan kijken en ik leer goed voor mezelf te zorgen. Grenzen stellen, keuzes maken en ik verwerk mijn trauma’s. Dit leerproces gaat niet ineens en is met vallen en opstaan. Je kan er niet zomaar vanuit gaan dat je geliefde met je mee verandert. Door het er met elkaar over te hebben neem je de ander als het ware mee in die verandering. Eén ding is zeker: mijn lieve man staat naast me en helpt me waar nodig en geeft me zelfs soms dat duwtje wat ik nodig heb om verder te komen.

Lieve Sies, dank je wel voor alles wat je voor me gedaan hebt en nog steeds voor me doet. Al die keren dat je me gevraagd en ongevraagd hebt geholpen. Dat je me zo stimuleert en ondersteund om het beste eruit te halen. Jij bent mijn rots. Ik hou van jou !!!  

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram.

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/