11. Kinderwens

Zoals jullie inmiddels weten hebben mijn man en ik 3 kinderen. Na de geboorte van onze oudste is de diagnose MS gekomen. Mijn wens vóór mijn diagnose was om 2 kinderen te krijgen. Maar was dat nog wel een optie ??

Na de diagnose vond ik het heel erg lastig om de draad weer op te pakken. Niet alleen wat mijn kinderwens betrof, maar ook alles daar om heen. Het feit dat ineens iets kan uitvallen is echt heel moeilijk om lost te laten. Wat er constant in mijn hoofd bleef ronddwalen is de vraag "wat als". Alles in ons leven is nu ineens onzeker. Kan ik blijven werken? Krijg ik vaker een terugval ? En zo ja, kom ik er weer helemaal bovenop? Wanneer komt zo'n terugval? Hoe zal zo'n terugval eruit zien? Kan ik dan nog wel lopen of m'n armen bewegen? En dus ook de vraag "moet ik nu nog wel kinderen krijgen want wat als...?" Deze vraag kan niemand voor je beantwoorden. Ik was hier vooral heel onzeker over. Ik merkte echter dat ik geen haast had in ieder geval. Onze oudste was nog maar een half jaar in 2007. Ik had het in eerste instantie dan ook nog veel te druk met alle ballen in de lucht te houden in de huidige situatie. Mijn fysieke toestand in combinatie met verzorgen van ons kindje, huishouden, werk en alle sociale bezigheden slurpte al mijn energie op.

Maar goed, als m'n klachten een beetje gestabiliseerd zijn en er wat regelmaat ontstaat komt de vraag over een eventueel 2e kindje toch weer naar boven. Even om een tijdlijn aan te geven, we zitten inmiddels in 2010. We zijn dus alweer 3 jaar verder. Mijn man en ik hebben het er wel over en we willen beide toch wel proberen voor een 2e. We besluiten dat we gaan beginnen bij het begin en eerst eens kijken hoe mijn neuroloog (Dr. Pop van het Viecuri in Venlo, gespecialiseerd in MS) hier in staat. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een afspraak bij de neuroloog en vragen hem of het verstandig is om met MS proberen nog een kindje te krijgen. Hij ziet niet in waarom je met MS geen kinderen moet krijgen, zeker omdat de MS bij mij op dat moment redelijk stabiel is voor zover mogelijk. Hij geeft aan dat het bekend is dat MS patiënten tijdens de zwangerschap geen klachten hebben, maar 6 maanden ná de bevalling vaak een terugval krijgen. Waar dit exact mee te maken heeft weten ze niet. We spreken dan ook met Dr. Pop af dat ik 6 maanden na de bevalling op controle kom. Tevens kom ik tijdens mijn zwangerschap onder controle bij de gynaecoloog in plaats van een verloskundige.

Wij hebben het geluk dat ik in Maart 2011 in verwachting raakte. We hebben dan ook een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog met een zwangerschap van 6 weken zoals afgesproken met de Neuroloog. Daar op het echoscherm was de bevestiging dat ik inderdaad zwanger ben. Zo blij waren we, en gingen naar huis met een vervolg afspraak 6 weken later. 1 dag voor onze vervolgafspraak zeg ik tegen mijn man "het lijkt wel of ik 17 weken zwanger ben i.p.v 12 weken, het voelt zo vol. Dadelijk krijgen we een tweeling". Mijn man kijkt me aan en zegt "ach jij met je stom gevoel, tuurlijk krijgen we geen tweeling".

Bij de gynaecoloog krijgen we een echo, ze kijkt aandachtig op het schermpje en zegt "met deze is alles goed!" waarop mijn man als in een tekenfilm van boven naar beneden wit wegtrekt en vraagt "met deze?? " Ze draait iets met de echo en ineens komt er een 2e hartslag in beeld. Ik kijk mijn man aan en ze "zie je wel, ik had gewoon gelijk". Weer kijkt de gynaecoloog goed naar het scherm en ook met het 2e kindje is alles in orde. We zijn echt stomverbaasd en beduusd. Maar dit is wel even andere koek. 1 of 2 kindjes om voor te zorgen is wel ff wat anders. Het is voor mij beangstigend maar ik ben ook heel blij. Ik word doorverwezen naar een gynaecoloog die gespecialiseerd is in tweelingen. Ik word mijn hele zwangerschap goed in de gaten gehouden. Ook na een zware bevalling (de ene is op de normale manier geboren en de tweede is met een keizersnede gehaald) word ik goed begeleid. Ik heb inderdaad tijdens mijn zwangerschap geen enkele MS klacht gehad. Ongeveer 6 maanden na mijn bevalling heb ik gelukkig ook geen terugval gehad, ondanks dat mijn lijf toch aardig wat te verduren heeft gehad. Zo zie je maar dat het ook goed kan gaan!

Onze sterkste reden om toch nog voor een kindje te gaan was : We hebben alle slechte scenario's de revue laten passeren en ons afgevraagd : stel dat we het niet doen en over 15 jaar is mijn gezondheid nog hetzelfde? Zouden we dan spijt hebben? Bij ons was het antwoord ja..... Dus daarom hebben wij de gok gewaagd. Ik ben echt heel blij dat we deze beslissing hebben genomen. Onze kinderen zijn inmiddels 17 en 12 jaar en zijn alle 3 op hun eigen manier aan het puberen. Ze helpen als ik het vraag een handje mee en zijn redelijk zelfstandig. Dit geeft mij de mogelijkheid het rustig aan te doen, mocht dit nodig zijn. Mijn kinderen zijn van jongs af aan redelijk zelfstandig opgevoed omdat het voor mij soms gewoonweg niet mogelijk was om alles te doen. Hier heb ik nu dus profijt van. Vanaf jongs af aan ben ik ook heel open geweest over mijn ziekte.

Mijn kinderen weten dat ik MS heb en zijn dus niet verbaasd als ik aangeef dat soms dingen even niet gaan, maar daar tegenover staat dat ze ook wel eens vergeten dat ik ziek ben (volgens mij een goed teken)

Als ik mijn kinderen vraag of ze iets te kort zijn gekomen omdat ik ziek ben en dus niet altijd alles kan, zeggen ze alle 3 volmondig Nee!! Jij bent er juist altijd en wij hebben nooit naar de opvang gehoeven. Zo zie je maar dat ook negatieve dingen een positieve kant kunnen hebben.

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram. 

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram : https://www.instagram.com/mijn_stempel/ 

Dit is een foto van 2020 aangezien ze tegenwoordig niet mee op de foto willen!