24. Stap jij wel eens uit je Comfortzone?

We kennen het allemaal wel denk ik. Het feit dat je sommige dingen moet doen of eigenlijk wel heel

graag wil doen, maar het maakt je best wel ongemakkelijk of het is in jouw ogen ronduit eng. Het zijn

de situaties waar je ‘s nachts van wakker kan liggen. Maar laat ik eerst even beginnen bij het begin.

Wat is nu eigenlijk je comfortzone? Je comfortzone is je psychologische toestand waarbij jij je op je

gemak voelt, controle hebt en weinig stress en angst ervaar. Dus als je jezelf veilig, prettig en

vertrouwd voelt met de situatie waarin je je bevind. Het fijne gevoel wat je dan hebt. Waar je jezelf

kan ontspannen en jezelf kan zijn. Het is dus voor iedereen anders. Het overkomt mijns inziens dus

ook iedereen wel eens. Dat je in een situatie terecht komt die écht buiten je comfortzone gaan. Of je

dit nu zelf opzoekt of niet. Zo ook ik....

Aanstaande vrijdag ga ik bewust een situatie aan buiten mijn comfortzone. Ik ga namelijk voor het

eerst naar een bijeenkomst voor mensen met MS. Dit is iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat

zou doen. Ik heb namelijk altijd het gevoel gehad dat zoiets alleen maar is voor mensen die in de

slachtofferrol willen gaan zitten en dat gaf bij mij heel veel weerstand. Dat vond ik ook van forums op

het internet. De ene heeft het nog erger dan de ander, dat idee. Of misschien (en dat weet ik nu

eigenlijk wel zeker) is het ook wel een heel stuk ontkenning van mijn kant. Gewoon niet willen inzien.

Voor mij was stap 1 het starten van deze blog want dat lag ook al buiten mijn comfortzone. En stap 2

is dan ook deelnemen aan zo’n bijeenkomst. En van daaruit hoop ik uiteindelijk ook nog verdere

stappen te ondernemen, maar dat zal de tijd uitwijzen.

Dan zijn er ook nog situaties buiten mijn comfortzone die ik zelf niet opgezocht heb en de meest

indrukwekkende is wel het overlijden van mijn moeder. Mijn moeder was al jaren aan het kwakkelen

met Fybromyalgie en een slechtwerkende schildklier. Maar kreeg ineens hele erge rugklachten. Na

een bezoek aan de huisarts, rust en pijnstillers ging dit maar niet weg. Uiteindelijk is ze doorgestuurd

naar de orthopeed in het ziekenhuis, daar gingen ze röntgenfoto’s van de rug maken. Echter was er

op de röntgenfoto’s te zien dat er geen problemen met de rug waren, maar werden er grote

kankertumoren in haar longen gevonden. Dit was het slechtste scenario denkbaar, want het bleek

ook nog eens niet te opereren. Na gesprekken met de arts werd er besloten dat ze het nog wel

zouden proberen te rekken maar verder geen behandelingen. Voordat er echter actie kon worden

ondernomen ging het heel snel bergafwaarts. Ze werd heel benauwd en had ontzettend veel pijn. Ik

weet nog dat mijn vader bij haar op bezoek was en ik zou later komen. Mijn vader belt al dat ik niet

moet schrikken want het gaat niet zo goed. Als bij mam binnenkom zie ik gelijk dat ze aan de zuurstof

zit, praten kan ze bijna niet want ze heeft het zo benauwd. Met veel moeite zegt ze dat de verpleging

haar vanmorgen heeft moeten helpen met douche en aankleden. Ik zie in haar ogen dat ze dit echt

verschrikkelijk vindt. Het heeft haar gebroken en ze geeft aan dat ze dit niet meer kan volhouden. Ik

zeg haar dat ik dit goed begrijp en dat we met een arts moeten praten. Dit wordt in het ziekenhuis

snel geregeld. De morfine wordt opgehoogd en ze zal in slaap vallen en dan is het wachten tot het

hart stopt met kloppen. We hebben uitgebreid afscheid genomen en ze is ‘s avonds in slaap gevallen

en de volgende ochtend is het hart gestopt. Dan begint het pas! Mijn broer belt de

begrafenisondernemer en we hebben een afspraak voor die middag. Ik rij eerst even naar huis en ga

proberen te slapen. Dit lukt uiteraard niet maar ik heb het geprobeerd. ‘s Middags naar het huis van

mijn broer voor de afspraak met de begrafenisondernemer. Gelukkig heb ik door de jaren heen met

mijn moeder gesprekken gehad over wat ze zou willen als ze zou komen te overlijden. Maar dan

komen ook de dingen die echt buiten mijn zogenoemde comfortzone gaan. Of ik mee wil helpen mijn

moeder aankleden en opbaren? Uuh maar dat kan ik niet!! En of ik iets wil zeggen met de uitvaart....

​

Nogmaals Uuh... dat kan ik al helemaal niet!! Gelukkig hoeft ik niet meteen te beslissen. Ik denk er

even over na. Maar als ik er even voor ga zitten zegt mijn gevoel dat ik dit wel moet doen. En ondanks

dat ik het echt heel moeilijk vond, heb ik het allebei gedaan. Achteraf ben ik daar zo blij mee, het

geeft mij namelijk een stukje afsluiting en rust. Ik heb echt alles gedaan wat ik kon doen voor mijn

moeder zoals zij er altijd voor mij was. En ondanks dat ik haar na 4 jaar nog steeds ontzettend mis,

heb ik er wel vrede mee.

Zo heeft iedereen zijn eigen situaties en of je ze nu opzoekt of dat ze je overkomen, het vormt je

altijd. Het is niet verkeerd om jezelf eens uit te dagen iets te doen wat buiten je comfortzone ligt. Het

hoeft echt niet zo heel groot te zijn. Het kan ook iets heel klein zijn. Een vriendelijke glimlach als je

iemand tegenkomt op straat, zet je telefoon een paar uurtjes uit, begin met mediteren of spreek eens

af met die vriend/ vriendin die je al zo lang niet meer hebt gezien. Door uit je comfortzone te stappen

leer je om je aan te passen en veerkrachtig te zijn en hierdoor leer je om gemakkelijker om te kunnen

gaan met veranderingen. Doe er vooral je voordeel mee!

=xxx=

Marieke

Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram.

Website : www.mijn-stempel.com

Facebook:https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/