04. Ziek zijn en werken.

Bijgewerkt op: 29 mei 2024

En terwijl mijn wereld is ingestort en mijn gevoelens op hol slaan krijg je in de tussentijd ook

nog te maken met je werkgever en een bedrijfsarts. Ik heb mijn baas uiteraard op de hoogte

gehouden. Maar omdat MS natuurlijk niet zomaar een griepje is en het herstel dus ook wat

langer kan duren, wordt er door de arbodienst telefonisch contact met mij opgenomen. Dit is

bij mij na ongeveer 8 weken ziek thuis te zijn. Ik vind dit niet fijn en meer een noodzakelijk

kwaad. Ik zit helemaal met mezelf in de knoop en dan belt er zo’n instantie. Ze doen

uiteraard gewoon hun werk en dat begrijp ik ook wel, maar alle doemscenario’s schieten

door mijn hoofd. We kennen allemaal wel die minder prettige verhalen. Dadelijk willen ze dat

ik weer ga werken? Maar ik kan echt nog niet werken! Misschien denken ze wel dat ik dit

verzin? Het voelt alsof ik me moet verantwoorden voor iets waar ik echt niks aan kan doen.

Niks van dit alles is echter waar. Ik krijg een uiterst begripvolle medewerker aan de lijn, die

geïnteresseerd vraagt hoe het met me gaat en alleen graag in kaart wil brengen wat er aan

de hand is, zodat hij dit netjes op papier kan zetten en kan rapporteren aan mijn werkgever.

Het goed rapporteren blijkt later heel erg belangrijk voor de werkgever maar ook voor mij.

Zeer noodzakelijk mocht het zover komen dat je een uitkering mag aanvragen bij het UWV in

verband met arbeidsongeschiktheid.

Ik vertel de medewerker dat ik last van heb van extreme vermoeidheid, wazig zien en dat ik

heel erg duizelig ben en veel hoofdpijn (migraine) heb. Er zit wel een beetje vooruitgang in

maar het herstel gaat wel langzaam. Ook weet ik niet of alles weer helemaal herstelt. Dit is

alleen het fysieke deel, wat dit geestelijk met je doet is 1000 x erger, tenminste in mijn

beleving. Ik heb echt totaal geen idee hoe ik hier mee om moet gaan. Ik heb wel een hele

goede drijfveer en dat is ons zoontje. Ik hoef me niet de hele tijd op mezelf te concentreren

maar als uitvlucht kan ik onze kleine man gebruiken. En al die aandacht vindt hij geweldig.

Het is veel gemakkelijker om je op een ander te concentreren in zo’n situatie dan de focus op

jezelf te houden. Gelukkig is de bedrijfsarts het met me eens en geeft aan dat werken

inderdaad nog echt geen optie is. Hij vertelt me dat hij over een maand weer telefonisch

contact met me opneemt over de voortgang. Dit blijft nog 2 x zo doorgaan. De bedrijfsarts

belt en ik vertel hoe het gaat. Mijn werkgever krijg netjes een verslag van dit telefoongesprek

zodat het hele verloop zwart op wit staat.

Langzaam, heel langzaam gaat het vooruit. Met mijn werkgever blijf ik zelf ondertussen ook

contact houden. Die is uiterst meegaand en snapt mijn situatie.

=xxx=

Marieke

@ Instagram : Mijn_Stempel

Recente blogposts