6. Shubs na de diagnose

De vrijdag is aangebroken en vanavond is het feest van mijn werk. Ik voel me al niet goed,

maar dit wil ik niet missen dus pokerface op en gaan! Eenmaal aangekomen stort ik me

samen met mijn collega’s in het feestgedruis. Na een tijdje merk ik dat ik toch wel erg slecht

zie met mijn linkeroog, Mijn oor klappert er vrolijk op los en mijn hele lijf schreeuwt dat het

genoeg is. Ik word ondertussen ook wel heel duizelig. Mijn collega ziet dit gebeuren en

vraagt of het wel goed gaat. Ik zeg haar dat ik me niet goed voel en dat ik misschien wel wat

suiker moet hebben. Waarop mijn collega andere collega’s vraagt me even in de gaten te

houden en vervolgens iets met suiker voor me te gaan halen. Nog voordat mijn collega

terugkomt voel ik me onderuit zakken en wordt het zwart.

Tegen de tijd dat ik weer bij kom lig ik in een ambulance en is mijn man gebeld dat ik

onderweg ben naar het ziekenhuis. Mijn man legt uit dat dit al eens eerder is gebeurd en dat

dit waarschijnlijk te maken heeft met mijn MS. In het ziekenhuis aangekomen contoleren ze

mijn bloed en doen verder nog wat onderzoeken. Ik merk dat mijn linkerarm en been het niet

doen. Dit is echt verschrikkelijk eng want dit is de eerste keer dat ik te maken krijg met

uitvalsverschijnselen. Ondanks dit word ik uiteindelijk zodra alle uitslagen binnen zijn naar

huis gestuurd. Ze kunnen op de eerste hulp ook niet meer voor me doen.

Eenmaal thuis ben ik helemaal kapot, zowel lichamelijk als geestelijk. De volgende dag heb ik

contact opgenomen met de neuroloog en het enige wat ze kunnen doen is prednison geven

of even afwachten wat het gaat doen. Ik besluit te kiezen om het even af te wachten. Na 2

dagen begint mij been en arm zachtjes te tintelen. Ik zie dit als een goed teken en uiteindelijk

wordt het tintelen inderdaad erger en krijg ik langzaam weer gevoel in mijn arm en been. Dit

is dus mijn 1e ‘schub’, weer even een zogenoemde eyeopener. Maar nog steeds heb ik geen

zin om met dit alles te leven. Ik weet niet hoe of wat, maar ik verzet me met hand en tand

tegen deze ziekte en ik ben sterker... Denk ik.

Een hele tijd gaat het goed... nou ja goed ? ik heb geen heftige terugval meer. Tot in 2019!

Het is Gekke Maondaag in ons dorp. Ik heb er zin in. Dit is echt een feest. In ons dorp vieren we de laatste maandag van Januari "Gekke Maondaag". Dit is Carnaval maar dan net voor Carnaval. 's-morgens is er kinderoptocht waar alle klassen van de basisschool in meelopen en dan hebben we 's-middags de grote optocht met praalwagens en groepen die plaatselijke gebeurtenissen uitbeelden. Daarna is het groot feest in de plaatselijke kroegen. Iedereen is verkleed en er wordt aardig wat alcohol verschonken. Echt een heel gezellige happening waar het hele dorp en omgeving aan mee doet.

De afgelopen week gaat het al niet geweldig met me, maar dit feest kan ik echt niet voorbij laten gaan. 's-morgens en tijdens de grote optocht gaat het nog goed. We gaan met de kinderen naar de zaal om verder te vieren. Echter kom ik de zaal binnen, daar staat een stroboscoop aan en op het moment dat ik binnenkom is het of mijn lijf het gewoon opgeeft. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik kan niet meer op mijn benen staan, Ik zak in elkaar. Als ik weer bij ben heb ik geen gevoel in mijn linkerbeen en mijn hand voelt dof. Weer laat mijn lijf me in de steek! Samen met een vriend brengt mijn man me naar huis. Eenmaal in bed huil ik en baal ik. Wat nu weer! Mijn man is ontzettend oplossingsgericht dus hij stort zich op het zoeken naar iets wat helpt. We moeten toch iets kunnen doen??

=xxx=

Marieke

@ Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=61559843793827

@ Instagram : https://www.instagram.com/mijn_stempel/