81. Daar ben ik te nuchter voor
- mieppy
- 7 dagen geleden
- 3 minuten om te lezen
Zoals jullie in de vorige blog hebben kunnen lezen heb ik een paar
leermomentjes gehad tijdens mijn retreat op Terschelling en eentje
daarvan heeft me toch wel beziggehouden deze week. Het feit dat ik mijn
spiritualiteit uit het oog ben verloren, was toch wel iets wat ik wel kan
verklaren maar de impact dat het heeft vond ik toch wel verassend.
Zoals ik al zei in mijn vorige blog is dit gebeurd na het overlijden van mijn
moeder. En als me gevraagd werd waarom was eigenlijk mijn antwoord
“omdat ik het niet meer wil” en ik dacht er verder niet meer over na. En
eigenlijk stopte ik dan maar weer snel weg. Tot nu. Het feit dat ik het me
nu iedere dag wel te binnen schiet en het me dus zo bezighoudt, geeft aan
dat ik er iets mee moet gaan doen. Het zit me dus ergens nog wel in de
weg. Als ik mezelf dan oprecht afvraag waarom ik dit dan doe, kom ik
eigenlijk telkens maar op één antwoord: dat is dat ik eigenlijk gewoon
boos ben. Boos over het feit dat ik mijn moeder ben kwijtgeraakt. Het was
zo oneerlijk in mijn beleving. Als er dan echt een reden is waarom we hier
op deze aarde rondlopen en dat er meer is tussen hemel en aarde, wat is
dan de reden om iemand er zo weer weg te halen? Er moet toch een reden
zijn voor deze oneerlijkheid.
Maar wat is spiritualiteit eigenlijk? Spiritualiteit is eigenlijk de zoektocht
naar diepere betekenis, doel en verbondenheid in het leven. Het kan te
maken hebben met religie, maar dat hoeft helemaal niet. Het gaat over
het verkennen van je geest (spirit). Ik ben ervan overtuigd dat er in ieder
mens een stukje spiritualiteit zit. Waar de ene een kaarsje aansteekt om
iemand sterkte of geluk te wensen, gaat een ander mee in heksen
rituelen. Heel vaak hoor ik mensen zeggen “daar ben ik te nuchter voor
hoor, dat zweverige gedoe”. Maar spiritualiteit hoeft helemaal niet
zweverig te zijn. Vaak is het iets ontastbaars en dat zien mensen dan als
zweverig. Iedereen geeft er ook een andere betekenis aan. Voor mij is
spiritualiteit me bewust zijn van wat ik doe en laat. Zo bewust mogelijk
leven. En vooral leef nu!
Het feit dat ik dit na deze gebeurtenis naar de achtergrond heb geduwd,
zegt wat over hoe ik hier mee om ben gegaan. Inmiddels zijn we vijf jaar
verder en dit stukje is nog steeds blijven hangen. Raar toch eigenlijk want
ik was toch echt in de veronderstelling dat ik dit verwerkt had. Het is ook
niet dat ik nog dagelijks in huilen uitbarst als ik aan mijn moeder denk. Het
gemis is er wel degelijk en dat mag er ook gewoon zijn. Als ik er mijn
gedachten over laat gaan, gaat het meer over het stukje onrecht. Het
waarom. Ook al weet ik dat ik hier nooit een antwoord op zal krijgen, toch
heb ik me tot op de dag van vandaag vastgehouden aan de illusie dat ik
iets de schuld kon geven en daarmee een antwoord zou krijgen op die
vraag. Dat is ook het verschil tussen je hoofd en je hart. Ik weet het wel
maar diep in mijn hart heb ik het niet losgelaten. Ik ben me nu bewust dat
ik dit heb gedaan.
Nu weet ik dus dat dit iets is wat ik zelf moet gaan loslaten en dat kan
maar op één manier en dat is erkennen dat ik wel degelijk een stuk
spiritualiteit in me heb en dit weer gaan omarmen. Er zullen altijd dingen
in je leven gebeuren die je heel veel verdriet doen en waar je nooit echt
een verklaring krijgt over waarom dit dan gebeurt. Het is wel menselijk om
iets of iemand de schuld te geven van een gebeurtenis, maar dit is ook
vaak niet mogelijk. Dat zijn de dingen in het leven die je dan zal moeten
loslaten want anders gaat het je in de weg staan. Voor mij is dit dus
duidelijk zo’n dingetje. Het lijkt me een mooie opdracht aan mezelf om dit
te gaan doen. Met beide benen op de grond maar wel met een spiritueel
randje.
=xxx=
Marieke
Je kan me volgen via mijn website, Facebook en Instagram
Website : www.mijn-stempel.com
Instagram: https://www.instagram.com/mijn_stempel/
Opmerkingen